Så det var altså fridom

Me trudde me var usårlege. No skal me lære at ingen er det.

Denne artikkelen er 19 dager gammel

Informasjonen i artikkelen kan være utdatert. Gå til vårt livesenter for siste nytt om korona-utbruddet.

-> Gå til livesenteret

Når vekkarklokka ringjer 06.35 kvar morgon, er det ikkje kjensla av fridom som går gjennom oss. Det er det heller ikkje når me dyttar barnevogna gjennom regn til barnehagen, og deretter drikk oss gjennom kopp etter kopp med kaffi på ein jobb me er litt lei.

Men så var det nettopp dette som var å vere fri. Det skal me alle lære den harde vegen, dag etter dag, etter dag.

Alt me før har teke for gitt, høyrer no til ei anna verd. Langhelger i London. Vinterferie på varme, eksotiske plassar. Å gå ut for å drikke vin med venninnene, og øl med kollegaene. Ete på restaurant, og berre å møte kven me vil, når som helst. Ja, til å kunne kjede seg på jobb, for den saks skuld.

Livet var ikkje bekymringsfritt før dette heller. Men samtidig som me har hatt kvar våre små og store grunnar til uro, har livet gått sin skeive gang. At også det skulle stoppe opp, har me ikkje ein gong hatt fantasi til å uroe oss for.

Mange av oss har aldri opplevd motgang. Småbarnsforeldre har kjent seg som samfunnets mest ufrie. Det veit alle som kjenner nokon, og har høyrt dårleg skjult misunning når dei må gå heim i staden for å vere med på fredagspils. Og sjølv småbarnsforeldre har hatt sikringsnettet besteforeldre å falle tilbake på.

No er me åleine, alle saman.

Me har vore uovervinnelege, med enorme forventningar til livet me skulle kunne leve.

Slike forventningar er vanskelege å legge frå seg. Me har alle vore gjennom mange stadie av sjølvutvikling allereie.

Først verka det som det verste mareritt at barnehagen skulle stenge. Så bad me tynt om at det skulle skje.

Det er berre dagar sidan me sørga over framtidige ferieturar og opplevingar som me sakte, men sikkert forstod at ikkje ville skje.

No er det heilt andre, kvardagslege opplevingar som er tekne frå oss.

Sjølv fleire dagar inn i koronakrisa viser det seg at mange ikkje heilt har tatt det inn over seg. Då statsministeren sa at folk skulle halde seg heime, høyrde mange at dei kunne dra på hytta. Over svenskegrensa sto lange køar av nordmenn klare til å handle laurdag morgon.

Det er nesten umogeleg å fatte dei avgrensingane me skal leve med, og kor lenge det skal vare. Me skal gå glipp av store milepælar som me hadde gledd oss til å oppleve og feire. Me skal til og med gå glipp av å følgje våre kjære til grava.

Dei siste dagane har bevist at ingen er usårlege. Nokre skal bli alvorleg sjuke, og ingen av oss kan sikkert seie det ikkje vil ramme oss. Nokre av oss mistar jobben. Resten av oss skal ha ein krevjande kvardag. Og det er ingenting me kan gjere med det.

Denne krisa kan me ikkje betale oss ut av. Ikkje snakke oss ut av. Ikkje ein gong lese og forske oss ut av. Me, i verda rikaste og beste land, blir like sjuke som alle andre.

Frå ein dag til ein annan er grunnen riven vekk frå under beina våre. Så sårbare var me eigentleg.

Ei lita trøyst er det likevel også i dette. Me er i same båt.

Og om ei stund, me veit berre ikkje kor lenge, skal me gå tilbake til ein kvardag der me tar vår fridom for gitt.

Hold deg oppdatert på koronapandemien – meld deg på nyhetsbrevet vårt her!