Men kva om Støre styrer utan Vedum?

I så fall får Senterpartiet ta skulda for å ha dribla seg sjølv trill rundt.

Les mer om: →

Kommentar

Dette er en kommentar. Kommentarer skrives av BTs kommentatorer, redaktører og gjestekommentatorer, og gir uttrykk for deres egne meninger og analyser.

Måndag kveld kom Aftenposten og (litt seinare) NTB med kvar si sak med same tematikk: Om Senterpartiet skal leggje ned veto mot SV i regjering, kan Arbeidarpartiet ende opp med å styre åleine.

Sakene fortel om eit Ap med større sjølvtillit enn for nokre månader sidan: Vedum skal ikkje diktere korleis ei Støre-regjering skal sjå ut.

Arbeidarpartiet verkar nøgde med at bodskapet har nådd media. Dette kjem også etter den fyrste målinga på denne sida av sommaren:

Dagens Næringsliv kunne rett før helga fortelje at Ap låg nesten tolv prosentpoeng over Sp. Det gjev eit anna utgangspunkt for å fordele makt. Alternativet med ei Vedum-regjering verkar for tida steindaudt.

For Arbeidarpartiet er målet ei raudgrøn fleirtalsregjering med Ap, Sp og SV. Då kan dei lande vanskelege kompromiss i regjeringa og styre etter det. Målingar har også vist at denne regjeringa er mest populær i folket.

Sp har presentert dyre valløfte. Då kan det vere bra for Ap at partiet sit i regjering og må finne inndekning – og kanskje sjå at ikkje alt er så lett å gjennomføre.

Eit Sp på frifot i Stortinget kan også bli med i mange ulike konstellasjonar. Skrekkscenarioet for Ap er at Sp går over til høgresida. Det er nok ikkje særleg realistisk på ein god del år, men Ap treng å binde Sp til eit raudgrønt prosjekt.

På same måte er det behageleg for Ap om ikkje SV hamrar på dei i saker der SV og LO kan gjere felles front, slik dei har spesialisert seg på i Bergen.

Problemet med uvillige regjeringspartnarar er nok heller ikkje så veldig stort: Det meste peikar mot ei trepartiregjering.

I Senterpartiet er regjeringslysta svært sterk. Partistrategane veit godt at alle dei nye veljarane forventar at Sp skal søkje makt.

Eit rekordstort Sp som frivillig går i opposisjon, vil vere heilt uforståeleg. No må dei levere.

SV har nok ikkje den same regjeringsiveren. Om Raudt og MDG kjem over sperregrensa, kan det vere vanskeleg å forsvare kompromiss etter kompromiss.

Men om SV gjer det godt i valet, kan det motsette skje: Då kan SV presentere sigrar til sine veljarar som MDG og Raudt berre kan drøyme om. Også idealistiske veljarar vil ha konkrete gjennomslag.

SV har vedteke at resultatet frå ei regjeringsforhandling skal ut på uravstemming hos partimedlemene. Ein får nesten tru at SV-leiinga kjenner partiet sitt godt nok til at dei ikkje presenterer noko som har stor sjanse for å få tommelen ned.

I Ap er viljen til å få med SV stor. Dei er klare til å strekkje seg. Dermed er nok sjansen god for at Audun Lysbakken til slutt skal stå bak ei regjeringserklæring.

Signala frå Senterpartiet har vore litt blanda. Enkelte på partiets høgrefløy, som nestleiar Ola Borten Moe, har sagt rett ut at dei ikkje ønskjer SV med i regjering.

Dei seier berre at regjeringa skal vere basert på Ap og Sp. Det opnar for fleire parti, som SV (eller KrF, om dei skulle kome over sperregrensa og plutseleg byte side).

Men skulle Sp faktisk setje ned foten, kan det vere at Ap treng å vise kven som er sjefen. Planen til Vedum er at Ap og Sp skal gjere opp politikk om olje, innvandring og forsvar med høgresida. Det verkar ganske urealistisk.

Kvifor skulle då SV lage eit statsbudsjett der Høgre har fått styre mange av dei viktigaste områda? SVs finanspolitiske talsperson, Kari Elisabeth Kaski, har gjort det klart at det er heilt uaktuelt.

I ein slik situasjon kan Arbeidarpartiet danne regjering åleine. Det er ingen ønskesituasjon for Ap, men det er betre enn å la seg herje med av Senterpartiet.

Sp har i mange år gått for å vere dei råaste forhandlarane på Stortinget. Men kanskje har dei gløymt ein av dei viktigaste reglane:

Aldri, aldri still ultimatum før du sit i forhandlingar. Det kan gje konsekvensar du ikkje hadde planlagt for.