Til alle i helsevesenet

Dette er ikkje ein sprint, det blir ein maraton. Difor må me rigga oss sånn at me klarar å halda ut over tid.

Som kommuneoverlege skal og må ein ha heile befolkninga i tankane. Det er likevel mest helsepersonell og pasientar ein kjem nærast på.

Mobiliseringa i helse- og omsorgstenestene krev mykje av både tilsette, pasientar og pårørande. Det følgjande er eit brev til dei som står i frontlinja.

Det er rart å vera i ei krise som, så langt, er ei krise fordi me førebur oss til ei endå større krise.

Alle avlysingane, all karantenen, alt kaoset som har kome av å snu opp ned på våre vanlege rutinar og arbeidsmetodar.

Det har vore mykje ubehageleg for dykk dei siste par vekene.

På sjukeheimen må de avvisa bekymra pårørande i døra. I avlastingsbustader har de pasientar som ikkje forstår kva som skjer, og blir redde når det kjem personale i rare, gule smitteklede.

I heimesjukepleia må de vera paranoide utanfor kvar einaste dørstokk de skal over; kan det vera smittefare i dette huset?

Eg vil lovprisa alle for den lokale måten inngripande og vanskelege tiltak har blitt følgd opp på.

Då eg hadde legevakt for nokre dagar sidan, måtte eg rykka ut til ein pasient. Heimesjukepleia hadde kome på sin planlagde visitt, skjøna at han var blitt alvorleg sjuk, og varsla oss.

Då eg kom til staden, var alle spørsmål stilte og smittefaren ferdig kartlagt, så eg og ambulansen kunne gå ubekymra inn.

I helsevesenet er me gode på det akutte.

Me øver støtt og stadig på hjarte-lunge-redning og andre dramatiske sjukdomsgang. Men det me er inne i no er ikkje ein sprint. Alt tyder dessverre på at det blir ein maraton. Difor må me rigga oss, mentalt og fysisk, så me klarar å stå i dette over tid.

Her er mine oppfordringar:

Ver grei mot deg sjølv. Få nok kvile og hygge utanom jobb. Me kjempar mot verre skadedyr enn hybelkaninar no, så sjå heller litt på tv enn å vaska golvet.

Ver grei mot mellomleiaren din. Dei har ein vanskeleg jobb til vanleg med å få turnuslistene til å gå opp. No skal dei klara det med fleire pasientar og færre tilsette tilgjengeleg.

Ver grei med folk flest. Ser du naboen på butikken, når du veit at han har karantene og berre skal gå på butikken om det er heilt nødvendig? I staden for å skula stygt, tilby å handla for han neste gong han treng noko.

Som helsepersonell er me utsette for smitte og sjukdom, og kan av den grunn med rette føla epidemien som ei tyngre bør enn mange andre.

Kanskje kan det her hjelpa å snu litt på det: Me har framleis ein jobb. Me får lønn. Kommunane og sjukehusa ligg ikkje an til å gå konk.

Me har ikkje satsa alle sparepengane våre på ein nystarta kafé, som no står tom mens byggelånet tårnar seg opp. Me driv ikkje eit hotell der me no dagleg må inn og trykka «slett» på booking etter booking, og ser heile årsinntekta fordampa.

Til slutt: Unn deg den luksusen det er å ha tillit til dei som styrer, både nasjonalt og lokalt.

Me er så heldige at me bur i eit demokrati, ein opplyst rettsstat, med politisk leiing og faglege institusjonar som faktisk vil oss vel.

Dette betyr ikkje at du ikkje skal stilla spørsmål. Alle kan trå feil, slik det dramatiske kriselovforslaget til regjeringa viste. Men då slo sikringsmekanismane inn, og lova blei moderert.

Me er ikkje eit autoritært Kina eller eit fragmentert og kaotisk USA.

Tillit er veldig frigjerande. Og me kjem til å trenga mykje av det framover.