Statsminister Ketil Solvik-Olsen

Ketil Solvik-Olsen varslar comeback i norsk politikk, og han siktar høgt. Det kan bli eit ganske annleis Frp om han får styre.

Få statsrådar i denne regjeringa har sett tydelegare spor etter seg enn Ketil Solvik-Olsen (Frp).

Derfor var det nærast landesorg i partiet då han varsla at han ville bli med familien til Alabama og gå av som samferdsleminister og seinare nestleiar.

No kjem Solvik-Olsen tilbake. Han har brukt tida i USA på å skrive «På vei», og i intervju med TV 2 og Dagbladet denne veka varslar han både eigne partiambisjonar og at Frp bør sikte seg inn på statsministerposten i framtida.

Dette, folkens, er ein mann med ein plan.

Det kan bli tøft å velje ny leiar den dagen Siv Jensen går av. Ein del opplever at Sylvi Listhaug appellerer til for smale veljargrupper, samstundes som Jon Georg Dale er for usynleg.

Om Solvik-Olsen melder seg på, kan det løyse floka. Han er ein ur-Frp-ar, delvis oppvaksen på taket av eit dekklager på Jæren. Han held på barnetrua og elskar bilar.

Samstundes har han høgare utdanning (Solvik-Olsen gjorde unna både bachelor og master på berre tre år), og står for ei meir moderat line i til dømes innvandring- og justispolitikk.

Om eg skulle samanfatte det politiske synet til Solvik-Olsen basert på boka «På vei», vil eg seie at han er ein slags kvardagsliberalist. Dusteforbod, avgifter og tungrodd byråkrati må bort, men Noreg bør framleis ha ein sterk velferdsstat.

«Drivkraft», «Nærmere» og «Utfordringer». Politikarar har det med å gje ut bøker med temmeleg inkjeseiande namn. Sakprosadebuten til Solvik-Olsen heiter «På vei». Då er spørsmålet: Kor hen?

Det får vi ikkje svar på i denne boka. Det er langt fleire sider om Frp-arens bilpark enn om kor han vil ta partiet. Kanskje er det mest interessant å sjå på kva han ikkje skriv om.

Innvandring er knapt nemnt i boka, sjølv om dette tradisjonelt har vore Frps paradegrein. Heller ikkje distriktspolitikk, sjølv om Frp lek veljarar som berre dét til Senterpartiet.

Derimot kjem Solvik-Olsen med nye tankar om kva som skal vere Frps klimapolitikk. Han tek rett nok høgd for dei av veljarane som ikkje trur på vitskapen om dei menneskeskapte klimaendringane. Det ser litt rart ut i 2019.

Men Solvik-Olsen vil gjere Frp til eit parti som er med på det grøne skiftet. Dei færraste potensielle Frp-veljarar har nok klima som hjartesak. Likevel må partiet ha truverdige svar her for å bli eit breitt folkeparti (igjen).

Ein meir konkret klimapolitikk vil nok gjere samarbeidet på borgarleg side mykje enklare. Og er det éin ting denne boka slår tydeleg fast, er det at Frp må heie på eit samarbeid. Heller kompromiss i regjering enn utestemme i opposisjon.

Både Trine Skei Grande, Ola Elvestuen, Abid Raja, Knut Arild Hareide – og Sylvi Listhaug – får nokre merknader frå Solvik-Olsen, men det store biletet er at borgarleg fløy må halde saman: Ein må slutte å leite etter sakene som splittar.

Bompengar skriv han meir om, men her er det veldig mykje som er medias feil. At Frp sjølv lova å fjerne bompengane om dei kom i regjering, blir ikkje nemnt. Generelt er det veldig, veldig mykje som er medias feil i «På vei».

Sjølvkritikk er det derimot lite av, og ti år gamle tapte slag får nytt liv i boka. Skal ein lukkast som toppolitikar, til dømes som statsminister, trur eg at både evna til å sjå eigne feil og å leggje saker bak seg er ganske viktige eigenskapar.

Om Arne Garborg blei det sagt at han var jærbu og europear. Ketil Solvik-Olsen er jærbu og amerikanar. Kombinasjonen kan gje eit breiare, meir stabilt – og kanskje litt meir keisamt Frp.

Det siste er eit kompliment.