Verdien av ei hand å halde i

Når fokuset heile tida er på økonomi, er det ikkje enkelt å gje god omsorg.

Debattinnlegg

Eg sit og lurar på kva verdi ei hand å halde i har. Eg jobbar som sjukepleiar i spesialisthelsetenesta. Me skal måle alt. Blir det ikkje målt, får me ikkje betalt for det. Får me ikkje betalt for det, kan det like greitt ikkje eksistere.

Som sjukepleiar er ikkje dette enkelt. Å måle verdien av ei hand å halde i, ein person å tømme hjernen til eller å kunne få god informasjon om kva som skal skje – det er ikkje enkelt. Det er faktisk nesten ikkje mogeleg.

Samstundes, viss me kunne målt det, hadde me fått betalt for det? Det finst ikkje nokon prosedyrekode for «tok vare på person i eksistensiell krise i møte med alvorleg sjukdom». Det finst ein kode for «administrerte cellegift».

I ei helseteneste kor fokuset heile tida er på økonomi, er det ikkje enkelt å utøve forsvarleg pleie og god omsorg. Me må jobbe meir og meir effektivt, vert det sagt. Konsekvensen er at me effektiviserer oss bort frå omsorg. Bort frå god pleie. Bort frå handa.

Festtalane til politikarane snakkar kanskje om «kvalitet» i helsetenesta. Det er flott. Men når budsjetta kjem har dei akutt, selektiv hukommelsessvikt, og hugsar berre det økonomane seier om å spare pengar.

Då ender ein opp med å prioritere rein medisinsk behandling. Så kan pleiepersonellet drive med denne «pleia» og «omsorga» sånn innimellom alle medisinane ein skal administrere.

Ein innfører ikkje nye oppgåver på grunn av økonomi, det er berre tilfeldig at oppgåvene alltid kan utløyse inntekt. Å behandle underernæring er viktig, difor skal me sjølvsagt fokusere på det.

At underernæring har ein kode som utløyser inntekt er sjølvsagt tilfeldig, og me skal gjere det utan å få fleire ressursar og utan at det skal gå ut over andre oppgåver. Sjølvsagt.

Så kva er verdien av ei hand å halde i? Er den høgare enn verdien av å kutte i skattar og avgifter? Eg har alltid trudd det. Kvardagen eg har som arbeidstakar i helsevesenet prøver å overtyde meg om det motsette.

Eg trur framleis at handa er verdifull. For pasientane er den avgjerande. Festtalane seier den er verdifull. Eg skulle ynskje det vart sett ut i praksis.