Av med maska!

Det var idet eg tok eit oppgjer med min eigen største kritikar – meg sjølv – at eg klarte å plukke bitane av meg saman.

Debatt

Dette er et debattinnlegg. Innlegget er skrevet av en ekstern bidragsyter, og kvalitetssikret av BTs debattavdeling. Meninger og analyser er skribentens egne.

Lesernes beste tekster om det nye året

I løpet av julen publiserer vi noen av bidragene til BTs skrivekonkurranse.

Denne artikkelen er over ett år gammel

På tampen av 2020 vakna eg ofte med kjensla av å krepere av mangel på luft. Var det covid-19?

Nei.

Kjensla av å sakte kvelast, og i ein alder av 36 år omtrent kjenne meg mett av dage, skuldast noko heilt anna enn korona.

Eg følte nemleg at eg ikkje eigde livet mitt. Det var så trongt på cella eg hadde stengt meg inne på at eg fekk ikkje puste.

No skriv vi snart 2022, og eg gler meg til eit nytt år – fordi eg følgde nyttårsforsetta mine for 2021. Heile 24 var dei i talet, alle inspirert av ei fabelaktig kvinne og mi eiga bestemor. Lista handla kort fortalt om å gjere som sommarfugllarven etter at den går i oppløysing inne i puppen: å stå opp igjen i mi fulle kraft.

Som så mange andre av oss hadde eg knelt for det kritiske blikket, det som fortel deg kor liten og dum du er, som kviskrar deg i øyret at du er feil og må skamme deg. Eg begynte tidleg å navigere utanfor meg sjølv, i staden for inni. Målte min eigen verdi i parameter som snill, kul, flink, pliktoppfyllande og pen.

Men i jaget etter perfeksjonisme mista eg meg sjølv. I mange år førte det til periodar med eteforstyrring og angst. Eg var livredd for å bli avslørt som det eg trudde eg var: verdas verste menneske, og samanlikna meg med dei som var alt eg ikkje var – perfekte. I dag er det mange som verkar å vere nettopp det.

Tenk så feil vi tar.

Det var idet eg tok eit oppgjer med min eigen største kritikar – meg sjølv – at eg klarte å plukke bitane av meg saman.

Ikkje ved å prøve hardare på å vere ei makelaus mor, prestere betre på jobb, slanke meg, opptre korrekt eller å ha det mest magasinvenlege kjøkenet.

Tvert om har eg prøvd etter beste evne å kaste meg uti livet, og når eg har tenkt at det er fånyttes, har eg sett for meg dei livsbejaende gamle damene. Dei som sit på første rad i berg og dalbana med skjørtet flagrande over hovudet og eit fast grep om hatten, medan dei gapskrattar mot loopen. Dei drit i om strømpiken heng fast i trusa eller at litt av laibikken har smitta over på tennene. Desse damene eig livet sitt, og har tenkt å leve det. Dei eig til og med sin eigen fis.

For første gong på 37 år har eg prompa framfor folk (attpåtil min eigen mann) og eigd fisen. Det er på langt nær den største sigeren. Ved å leve ut punkta på «livets liste» har eg opplevd eit maskefall like heftig som ein forløysande vårflaum. Då eg gav opp den utmattande oppgåva det er å bli ei plettfri utgåve av min eigen art, forsvann ein propp av gamalt grums.

No pustar eg.

Ved å ta på hatt og leppestift, bade naken i havet, drikke mimosa i lunsjen, stupe kråke for første gong, ved å tørre å sette grenser, og å dyrke gode venskap, nyte naturen så vel som sex og sjokolade, ved å rydde i skapet, vise sårbarhet og eige mitt rare, melankolske og følsame vesen, har eg vaklande reist meg i det eg ein gong bura meg inne frå: livet som meg.

Det er langt frå perfekt, men det er mitt.

Eg var ho som alltid gjorde skuleleksene sine.

I år valde eg å heller gjere livsleksene mine.

Blir det deg i 2022?