Ikkje snakk ned uføre

DEBATT: Når politikarar nærast stemplar uføre som late, vert eg veldig provosert!

Eg ynskjer meg eit samfunn der alle vert sette, inkluderte og kjenner seg trygge. Om ein person opplever hatytringar, ikkje har sosialt nettverk eller står utanfor arbeidslivet, kan ein brått verta ein fare for seg sjølv og andre.

Minoritetsgrupper opplever stadig negativ omtale og vert plasserte i stereotype grupper. Ein kan stadig sjå uttalar om uføre som er late, innvandrarar som har sugerøyr ned i statskassa, og det som verre er. Folk bør tenkja seg godt om før dei kjem med slike påstandar.

Det er vanskeleg å reisa seg frå ein vanskeleg livssituasjon om ein stadig vert trødd på, men veldig mykje enklare om samfunnet strekker ut ei hand og motiverer deg til eit betre liv.

I staden for å legga skulda på dei som er utanfor, må me tenkja på kva me som samfunn kan gjera annleis.

Mykje av svaret, trur eg, ligg i å lytta til dei som har skoen på. Kva skal til for å dra dei inn i det aktive samfunnet?

Det er meiningslaust når samfunnet klandrar synshemma, rullestolbrukarar og personar med utanlandsk opphav for å stå utanfor arbeidslivet. All forsking syner jo at dette er dei gruppene i samfunnet som er minst ynskte i arbeidslivet.

Det er vanskeleg nok for ein funksjonsfrisk etnisk norsk arbeidssøkjar å finna jobb. Så prøv å tenk dykk korleis det er for dei gruppene eg nemnde.

Eg sit sjølv i rullestol og veit av eiga erfaring kor vanskeleg det er. Folk trur at det er problematisk å ha oss i jobb, og på størstedelen av arbeidsstadane er det ikkje ein gong mogeleg å stilla på intervju grunna trapper.

Mange menneske med funksjonsnedsetjing treng veldig lite tilrettelegging for å gjera jobben sin. Og når me først får jobb, trur eg at de ville vore overraska over kor god jobb me kan gjera.

Å vera i aktivitet og ha eit sosialt nettverk er naudsynt for eit godt liv. Men eg må få poengtera at ikkje alle har helse til å delta i ordinært arbeidsliv. Då vert ein uføretrygda.

Før ein vert ufør, går ein gjennom ein lang prosess med utprøving og vurdering, før kyndige legar erkjenner at uføretrygd er siste løysing. Så når politikarar nærast stemplar uføre som late, vert eg veldig provosert!

Det er å trø på dei som ligg nede. Det er ikkje feitt å leva på uføretrygd, og ein har anten fysiske eller psykiske helseproblem å stri med.

I staden for å snakka ned uføre, bør me laga tilbod om aktivitet for dei som kan fungera. Kanskje ein liten flexi-jobb, der ein kan arbeida på gode dagar (utan å tapa på det økonomisk). Eg ser for meg ein vinn-vinn situasjon, der uføre kan hjelpa nye landsmenn til å verta integrert.

Bergen kommune kunne skapa ein samlingsstad, der ein gjennom eit sosialt nettverk kan gjera livet lettare for fleire grupper. Det er mange tiltak ein kan gjera om ein lyttar til dei det gjeld.

Om me berre kan vera litt rausare og inkluderande, kan Bergen verta ein god og trygg by for alle. Godt val, folkens!

Har du meninger? Send oss en e-post. Følg BTmeninger på Facebook!