Dagen då eg gløymde det viktigaste

Kjære venen min, eg gløymde at det var din dag, ikkje min.

Debattinnlegg

Eg elskar bursdagar.

Me har tre born, som alle har bursdag ein gong i året. Eller faktisk to gongar, sidan me har ei lita feiring på halvtårsdagar også.

Minstemann hadde bursdag sist. Heile tre år vart han, og det vart feira både her og der. Då me feira i heimen, innsåg eg at eg hadde eit problem.

Celebre gjestar vart kalla inn til feiring. Besteforeldre, tanter, onklar, fetrar og kusiner. Alle som stikk innom ein gong i ny og ne. Alle som har sett meg usminka iført joggebukser, sjølv om eg har gjort alt anna enn å jogga. Alle som har sett både støv og stablar med oppvask hjå oss.

Men når det er bursdag, skal det væra perfekt.

Eg starta med å baka. Ungane fekk sjå ein film, slik at eg fekk arbeidsro på kjøkkenet. Mannen, som har vore vitne til at eg har arrangert barnebursdagar før, såg med ein gong kor dette bar.

Han tok på seg joggesko og rømde huset for ei treningsøkt. Eg sende med han nokre olme blikk på veg ut døra.

Kakene vart steikte og pynta. Eg svinga moppen så han nærmast dansa over golvet med støvfillene.

Heidersgjesten spurte om me skulle leika med tog saman, men det hadde ikkje mor tid til no. Eg skulle jo gjera huset perfekt.

Då huset var godkjent av min største kritikar, nemleg meg sjølv, var det på tide å strigla ungane til fest. Jentene fekk kjolar og fletter i håret. Bursdagsguten vart noko motvillig tredd inn i skjorte og dongeribukse.

No var det min tur å endra «look».

Sveitt og stressa stappa eg meg ned i ei hold in-strømpebukse, i håp om at den skulle gjera underverk. Bursdagsguten kom inn på soverommet og såg undrande på mor som hoppa rundt på golvet i kampen mot den altfor tronge strømpebuksa.

Kampen enda 1–0 til strømpebuksa. Eg skrella den av meg igjen.

Dusjen eg akkurat hadde teke, var fånyttes etter dansen med strømpebuksa, men der var ikkje tid for endå ein. No skulle det pyntast i festlokalet, altså stova. Bursdagsbarnet lurte på om me kunne lesa ei bok han hadde fått, om Mamma Gris som hadde bursdag – akkurat som han.

Svaret var avvisande, eg viste han vidare til systrene.

Eg fann fram kassen med dekorasjonar som var handla inn i god tid før feiringa. Papptallerkenar med bilete av Peppa Gris og venene. Koppar, serviettar og sugerøyr av same slag. Oppblåsbart 3-tal som var mykje større enn guten sjølv, serpentinar, bursdagshattar, glitter og figurar.

Alt hengt opp og strødd rundt til det såg ut som lageret til Bursdagskongen hadde eksplodert i stova vår. Det var perfekt.

Kakene var perfekte, huset perfekt, ungane perfekte, pynten perfekt. Eg klappa meg sjølv på skuldra, men i det same kom ungane ned frå loftsstova. Treåringen sprang til bordet, klatra opp på ein stol og bles fornøgd i bursdagsfløyta på tallerkenen.

«Happy birthday to you!» ropte han, sette ein bursdagshatt på hovudet og lyfta hendene i vêret i rein begeistring. I farten slo han ned ein pappkopp, ein serviett og eit sugerøyr.

Papirduken som var sirleg rulla ut over bordet, fekk ei stygg rift.

«Kva i alle dagar held du på meg? Mamma har jo pynta til fest», høyrde eg meg sjølv gaula ut i rommet.

Treåringen vart brått stille. Jentene stod på golvet og kikka opp på meg med sjokkerte blikk. Mannen, som var tilbake frå trening og sto i døropninga, var minst like skaka.

Då forstod eg det brått. Eg hadde eit problem. Eit bursdagsfeiringsproblem!

Eg hadde vore så oppteken av at alt skulle væra perfekt, at eg heilt hadde gløymd det viktigaste – ja, det einaste viktige: bursdagsguten.

Han bryr seg ikkje om der er litt støv i ein krok. Han bryr seg ikkje om kaka er forma som ein gris, eller som ei heilt vanleg kake. Han bryr seg ikkje om at glitteret heng perfekt i gardinstengene, eller kva tallerkenar bordet er dekt med.

Sjølv om eg hadde hatt han i tankane då alt vart handla inn og gjort i stand, innsåg eg at eg hadde feila totalt. Alt trong ikkje væra perfekt. Gjestene kom for han, ikkje alt rundt.

Dagen var guten sin, ikkje min. Eg hadde nytta både tid og pengar heilt feil. Eg skar eit stykke av ei kake og gjekk bort til veslegut som framleis sat ved bordet noko sjokkert.

Eg løfta han oppå fanget og gav han ein god, lang klem, medan eg kviskra i øyra hans: «Gratulerer med dagen, venen min». Han gomla i seg kakestykket, og det vart smular på både bord, stol og golv, men det hadde ikkje noko å seia lenger. Så lenge han kosa seg, var alt bra.

Og festen? Jau, alle tiders! Familie samla. Kaker, latter, leik og song. Det viktigaste i livet.

• Kva synest du om historia? Skriv gjerne nokre ord i kommentarfeltet lenger nede på sida!