Kjære unge, stressa, utslitne jenter

Beklagar å måtte sei det, men nokon har bløffa dykk.

Denne artikkelen er over syv år gammel

Debatt

Dette er et debattinnlegg. Innlegget er skrevet av en ekstern bidragsyter, og kvalitetssikret av BTs debattavdeling. Meninger og analyser er skribentens egne.

Kjære unge, stressa, utslitne jenter. Beklagar å måtte sei det, men nokon har bløffa dykk.

I artikkel etter artikkel les eg om dei utslitne jentene som jaktar etter det perfekte, og føler seg stadig meir mislukka. Heilt seriøst. No må de gje dykk. Ingen er perfekte, og det er heller ingen som forventar at de skal vere det. I så fall har nokon lurt dykk. Kraftig.Eller, er det slik at de har laga desse forventingane sjølve?

Rosablogger får støtte:

Les også

«Sophie Elise sier det som det er»

Kven har skulda? Er det foreldra? Foreldra med dei dyre jakkene, fine bilane og gode jobbane? Som postar bilete av vinglas framfor peisen etter dagens tomils løpetur?

Er det bloggarane? Dei perfekte jentene som har alt dei ønskjer seg og litt til?

Mange føler seg mindre verdt etter å ha saumfare sosiale medier:

Les også

Ta på vernebrillene

De må vakne. Det er ikkje ekte. Ingen kan sjå perfekt ut kvar dag. Bak eit flott bloggbilete står det 100 refuserte. Kva med redigering? Akkurat som motebransjen alltid har gjort. Men seriøst. De er jo smarte, heile gjengen. Dette veit de jo?

Ingen kan shoppe vesker til titusenvis av kroner samtidig som ein får seg ei utdanning med toppkarakterar. Med mindre, så klart, ein har foreldre som sponsar – eller ein deltidsjobb som gir maksimalt med inntekt for minimalt med jobbing. Men kor mange er så heldige?

Seriøst. De veit jo at dette også er tull.

Eleah (16) feirer sin første jul som jente:

Les også

Nå er det slutt på å åpne julegaver på badet i kjelleren

Ingen kan studere, jobbe, shoppe, trene, vere sosial OG sjå perfekt ut kvar dag. Det er heller ingen som krev at du skal det. Trur de verkeleg det?

Samtidig nektar eg å tru at det var så mykje betre før. Det har alltid vore viktig å vere pen, vere flink på skulen og god i idrett. I tillegg har det alltid vore viktig å ha dei «rette» kleda. Men vi gjekk då ikkje under på grunn av dette? Vi kjempa og prioriterte, og kom oss gjennom.

Eg ser at jussen er ein av dei studiestadane der presset er verst. Slik var det då verkeleg då eg gjekk der også.

Men eg hadde ein nyfødt baby då eg byrja, så eg valde vekk veldig mange ting å uroe meg for. Eg prioriterte dottera mi aller først, så det å faktisk fullføre ei utdanning. For meg var det ein siger. Så mykje meir var det heller ikkje rom for. Men det var mitt val. Eg også såg dei pene jentene med dei dyre veskene, med dei kule skoa og avokado og cottage-cheese til lunch. Men eg valde å ignorere det.

Marte (18):

Les også

Presset ødelegger meg

Eg såg også jentene som svima av av utmatting under eksamen. Så kanskje er ikkje presset så mykje større i dag, men fleire når fram med sine stemmer, sine historier. Blogg og sosiale medium gjer at fleire når ut til ei mykje større gruppe enn før. Kanskje er det også blitt lettare å seie at ein slit.

Men dette «presset» verkar som noko ein sjølv har skapt. Alle snakkar om det, alle fryktar det. Men kva er det eigentleg? Heilt konkret? Og kvar kjem det frå? Ingen forventar jo at de skal vere perfekte. Det er jo heilt latterleg.

Til mi kjære dotter, og alle andre som veks opp i denne tydelegvis alt for krevjande tida: Ta livet tilbake. Ta kvardagen tilbake. Gode karakterar er viktig, men ikkje for ein kvar pris. Gode trenings— og kosthaldsvanar er viktig, men ikkje overdriv! Dyre klede og vesker er ikkje og vil aldri bli viktig, punktum.

No klarer eg ikkje å halde meg:

Les også

Eg kjem til å hjernevaske ungane

I tillegg består livet av så utruleg mykje meir. Dersom du i dag ikkje taklar å få ein B på eksamen, korleis skal du då takle dei verkelege utfordringane i livet?

Dei kjem til å kome. Om du vil det eller ikkje. Dødsfall, ulykker, samlivsbrot, sjukdom og anna som vil kunne slå deg så hardt i bakken at du lurer på om du nokon sinne kjem til å klare å reise deg igjen.

Den dagen vil Ben , kampen for den perfekte kroppen, den dyre veska, ja eigentleg det meste, stå fram som heilt ubetydeleg og fullstendig uviktig å kaste vekk tida på.

Innlegget ble først publisert på bloggen Jannesmil.