Om alt går gale, kven skal du ringe?

Eg kan ikkje telefonnummeret til sambuaren min. Men eg kjem aldri til å gløyme nummeret til foreldra til bestevenninna mi.

Så mykje kunnskap går inn i hovudet i løpet av eit liv. Så lite blir verande.

Men det som for alltid ligg prenta inn i hjernen min, er ymse telefonnummer til fasttelefonar eg ringte som liten.

Du har sjølvsagt foreldra til bestevenninna mi, Ingeborg, som eg ringde for å spørje om ho var heime og kunne vere med og leike. I tillegg kom naboane våre, foreldra til barndomskompisen til bror min, besteforeldra mine som har vore døde i ti år, det gamle kontornummeret til mamma som ikkje lenger fungerer, og sjølvsagt frukostprogrammet Kykkelikokos, som hadde siste sending i 2003.

Der stoppar det.

For rundt 2004 fekk eg mobiltelefon, flytta ut og trengde ikkje lenger bruke fasttelefon. Og med fasttelefonens død, døydde også evna til å hugse telefonnummer.

Det er ikkje berre meg. Det gjeld truleg deg også. Tilstanden har eit namn: digitalt hukommelsestap. Ein tredel av oss kan ikkje nummeret til kjærasten. Halvparten av oss kan ikkje nummeret til ungane våre.

Det er på mange måtar rett og rimeleg. Alle desse nummera ligg lagra for oss. Me treng berre hugse kva dei heiter, og telefonen tek seg av resten. Kvifor skal me plage hjernen vår med å hugse talkombinasjonar når me kan sleppe?

Men tenk viss alt hadde gått gale.

Tenk viss eg hamna i fengsel og fekk ein telefonsamtale, slik dei gjer på film. Kven skulle eg ringt?

Tenk viss eg sto robba på gata, i eit framand land, utan pengar, utan mobil, utan noko. Eg var nøydd til å kome i kontakt med nokon heime, nokon som kunne hjelpe meg.

Eg kunne ha stoppa nokon. Forklart dei at det var fullstendig krise, og trygla om å få låne ein telefon i to minuttar. Men kven i alle dagar skulle eg ringt?

Sambuaren min ligg, etter det eg veit, ikkje lagra under favorittar hos andre enn meg.

I rein panikk er eg ærleg talt i tvil om eg ville hugsa om det var 112 eller 113 eg skulle ringt dersom eg hadde blitt rana. Og gudane veit kva nødnummer dei har i utlandet.

Derimot kunne eg utan den minste tvil ringt foreldra til bestevenninna mi, Ingeborg, naboane heime, foreldra til Sindre, besteforeldra mine som har vore døde i ti år, det gamle kontornummeret til mamma som ikkje lenger fungerer, og sjølvsagt frukostprogrammet Kykkelikokos.